سیارات منظومه شمسی چگونه تشکیل شدهاند؟
تاریخ انتشار: ۲۵ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۵۲۳۳۲۴
در ابتدا، منظومههای ستارهای صرفاً ابرهایی از گاز و غبار هستند که به دور یک ستاره تازه متولد شده میچرخند و دانههای سیارهای را جمع میکنند و تشکیل میدهند. - اخبار ویژه نامهها -
به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم، ستاره شناسان هنوز مطمئن نیستند که حیات سیارهای چگونه آغاز شده است. در ابتدا، منظومههای ستارهای صرفاً ابرهایی از گاز و غبار هستند که به دور یک ستاره تازه متولد شده میچرخند و دانههای سیارهای را جمع میکنند و تشکیل میدهند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
در طول میلیونها سال، تریلیونها از این دانهها با هم ادغام میشوند، بزرگتر میشوند و محیط اطراف خود را به خود جذب میکنند. در مرحلهای حساس از تکامل منظومه، این ستاره توسط هزاران - شاید میلیونها - سیاره کوچک که اندازه هر کدام بیش از چند صد کیلومتر نیست در گردش است.
این سیارههای کوچک در نهایت باید با هم برخورد کرده و با هم ادغام شوند تا پیش سیارهها را تشکیل دهند، اما آن چه بعدا اتفاق میافتد موضوع بحث داغ بین ستارهشناسان است، همان طور که در مقاله مروری اخیر به خلاصهای از درک کنونی ما از نقش برخورد اجرام غولپیکر در شکلگیری سیارات پرداخته شده است.
سیارات به صورت مستمر برخوردها و تأثیرپذیریها را تجربه میکنند. اما اکثر آنها نسبتا کوچک هستند. ممکن است انرژی زیادی را حمل کنند، اما در نهایت چیزی جز یک سوراخ بر جای نمیگذارد.
در مقابل، برخورد اجرام غول پیکر، اگرچه نادرتر هستند؛ اما پرانرژیتر بوده و تنها زمانی رخ میدهند که دو سیاره با جرم تقریباً مساوی با هم برخورد کنند. این ضربههای عظیم میتواند به طور کامل شکل سیاره و روند شکل گیری آن را تغییر دهد و حتی بر قابلیت سکونت آن تأثیر بگذارد.
به عنوان مثال، بسیاری از اخترشناسان بر این باورند که برخورد دو جرم غول پیکر قمر زمین را تشکیل داده است، زمانی که جسمی به اندازه مریخ با زمین اولیه برخورد کرد. این برخورد بیشتر پوسته سیاره ما را تبخیر کرد و آن را به مدار فرستاد، جایی که در نهایت به هم پیوست.
اگر این برخورد غولپیکر انجام نمیشد، احتمالاً ماه به این بزرگی را نداشتیم، ماهی که ثابت کرده است برای تکامل حیات در سیاره ما بسیار مفید است؛ زیرا ماه شیب محوری زمین را در طول میلیاردها سال ثابت نگه میدارد.
سیاره فراخورشیدی اورانوس کج بوده و قمرهای آن به دور سیاره عمود بر صفحه منظومه شمسی میچرخند. یکی از توضیحهای احتمالی برای این سناریو مربوط به یک برخورد غول پیکر است که در آن یک جسم با جرم دو یا سه برابر جرم زمین با اورانوس برخورد کرد و آن را به طرفین کوبید و ابری از ذرات را به مدار اطراف خود فرستاد، به گونهای که این زبالهها در نهایت در قمرهای اورانوس مستقر شدند.
هنگامی که دو سیاره یک بار با هم برخورد کنند، مدار آنها برای همیشه تغییر میکند و احتمالاً دوباره به یکدیگر برخورد خواهند کرد. مجموعهای از رویدادهای برخوردی و گریز از یکدیگر میتواند به سیاره اجازه دهد تا با از بین بردن لایههای بیرونی جسم برخورد کننده در طول میلیونها سال، به طور چشمگیری جرم جو خود را افزایش دهد.
در نهایت، بدون ماشین زمان، ما هرگز نمیتوانیم تاریخ دقیق شکلگیری منظومه شمسی خود را بازیابی کنیم، بنابراین هرگز کاملاً مطمئن نخواهیم بود که تأثیرات اجرام غولپیکر چه نقشی در تکامل سیارات آشنای ما داشته است. اما هرچه بیشتر در مورد تأثیرات غول پیکر و اهمیت آنها بیاموزیم، بهتر میتوانیم پیامدهای بالقوه تنوع سیارهای را درک کنیم.
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
انتهای پیام/
منبع: تسنیم
کلیدواژه: نجوم سیاره ای غول پیکر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۵۲۳۳۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کشف گاز متان در سیاره سرخ
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، ناسا گازی را در مریخ شناسایی کرده که توسط موجودات زنده روی زمین تولید میشود و با این کشف، دانشمندان درباره ذخایر پنهانی سیاره گیج شدهاند.
مریخ نورد کنجکاوی ناسا بارها متان را در مریخ، به ویژه در نزدیکی محل فرود آن در داخل دهانه گیل با عرض ۹۶ مایل (۱۵۴ کیلومتر) شناسایی کرده است.
بنابر دادههای به دست آمده، متان در مریخ رفتار نامنظمی دارد. فقط در شب یافت میشود و به صورت فصلی در نوسان است و به طور غیرمنتظرهای به سطوح ۴۰ برابر بیشتر از حد معمول افزایش مییابد.
نکته قابل توجه دیگر این است که متان به مقدار قابل توجهی در جو مریخ وجود ندارد و در سایر مناطق سیاره سرخ در نزدیکی سطح نیز رصد نشده است.
گروهی از محققان ناسا به رهبری الکساندر پاولوف، دانشمند حوزه سیارهشناسی میگویند، احتمالا متان زیر نمک جامد قرار دارد و تنها زمانی از آن خارج شود که دما در مریخ افزایش یابد، بدین شکل که دمای زیاد در طول روز پوسته را تضعیف میکند و به آزادسازی این گاز منجر میشود، امکان دیگری که در نظر گرفته میشود این است که وزن سنگین مریخنورد کنجکاوی هنگام حرکت آن بر روی سطح پوسته را میشکند و به متان اجازه انتشار میدهد.
تا کنون تشخیص متان در جوی مریخ موضوع حیاتی برای دانشمندان و محققان بوده است، چراکه وجود این گاز ممکن است نشاندهنده وجود فعالیت موجودات زنده بر روی سیاره باشد، اما به نظر میرسد که این نوع از گاز که توسط کنجکاوی شناسایی شده نشان فعالیت موجودات زنده نیست و احتمالاً از فعالیتهایی نظیر تجزیه آلی مواد زیرسطحی برمیآید. به عبارت دیگر، ممکن است مریخنورد کنجکاوی در حقیقت برخورد متان را از زیرسطح مریخ شناسایی کرده باشد.
این یافتههای جدید میتواند به دانشمندان کمک کند تا بهتر درک کنند که متان در مریخ از کجا میآید و چگونه تولید میشود؛ این موضوع میتواند به بررسی ماهوارهها و نهادهای دیگر برای تحقیقات آینده درباره این سیاره بیانجامد.
انتهای پیام/